گفتاری در باب آفات «دشمن مشترک» در کوششهای آزادی خواهانه
یادداشتی درباره مقاومت زنان برای تحقق برابری به وسیله ناجنبش ها
مقاله ای درباره تاثیر دو بحران معیشت و جمهوریت در اعتراصات آبان
پرونده ای درباره اعتراضات آبان 1398و تاثیر بحران های سیاسی و اقتصادی در شکل گیری آن
هویت های سیاسی و جنبش های ضدفرقه ای در لبنان
نگاهی انتقادی به سیاست خارجی و تأثیر قدرتمند لابی اسرائیل بر آن
جستاری در باب امکانهای قدرت موسس در متن خیزش «زنزندگیآزادی» قسمت دوم و پایانی
تاریخ، خطی جلو نمیرود، هر چه قدر هم تخیل کنیم و آرزومند باشیم، باز هم مسیر خودش را طی میکند، به همین خاطر هم هست که نمیتوان ضرورتا رویاهای مبتنی بر آزادی و رهایی را در آینده هم، به سادگی قابل تحقق دانست، چرا که جهان و مخاطراتش نشان دادهاست همه چیز آنطور که تصور میکنیم، پیش نمیرود، گاهی حتی مفاهیم تغییر شکل میدهند، به طوری که درک مسیر تحولاتشان، دشوار میشود.
مصاحبه ی ژیل دلوز با نویسنده ی فلسطینی، الیاس سنبار، درباره ی مسأله ی فلسطین
گزارشی از سایت کانسرن جهانی درباره ی بی عدالتی اقلیمی
جستاری در باب امکانهای قدرت مؤسس در متن خیزش «زنزندگیآزادی»
مصاحبه با دکتر محمدجواد غلامرضا کاشی در باره ی مناسبات ارباب و بندگی در وضعیت فعلی
درباره نسبت گفتار ابتذال شر با آرای آرنت در این زمینه و استنباطهای ناصواب از آن
سرمقاله ی شماره ی نهم انکار و در باب سیاست ورزی در روزگار غلبه ی جهان مجازی
درباره ی نهادهای اقتصادی خارج از دولت و قدرت روزافزونشان
در کشاکش تغییر جهت منحنی؛ بررسی جنبش کارگری ایران در مصاحبه با کاظم فرجالهی
تشکلهای مردمنهاد حامی کودکان و مدافعهگری برای پایان دادن به کار کودکان
نام پدیدهها مستقل از ما داده شدهاند و تاریخ و حیات خودشان را پیدا کردهاند. رخدادها معمولاً بهدست فاتحانشان نامگذاری میشوند و به یاد میمانند. نبردهای بیفرجاممانده نامهای دوگانه و چندگانه بر وقایع تحمیل میکنند. اگر به پدیده یا رخدادی بسته به موضع سیاسی نام دیگری میدهند باید بر آن سیاست و پیامدهای آن آگاه بود. نامیدن و نامگذاری زمانی دچار بحران میشود که نشود نام رخدادها را بهطور همگانی دانست.
نوشتن این متن خیلی بیش از آنچه در آغاز انتظار داشتم زمان برد. در هنگامهی روزهای سرخوشی و شکوه و همچنین دلهره و نگرانی، هجوم بحرانهای عینی و ذهنی گوناگون از طرفی و سرعت تغییر وقایع و سیلان رخدادها از طرف دیگر فرایند نوشتن را دچار گسستها و وقفههای گاهوبیگاه نمود که در نهایت موجب از دست رفتن حدی از انسجام متن و سرریز میزانی ابهام در آن شد. باوجوداین چنین شکافی در انسجام متن و رسوخ ابهام به درونش چه بسا باتوجه به موقعیت کنونی چندان هم ناخوشایند نباشد چراکه هر چه باشد از دست رفتن حدی از انسجام و ظهور ابهام خود از ویژگیهای زمانه رخداد است و چه بهتر که متن نیز در فرم و محتوا بازنمودی از تجربه جمعی این روزهایمان باشد.
سارا احمد استاد سابق مطالعات نژادی و فرهنگی در دانشگاه گلداسمیت لندن است. او در سال 2016 در اعتراض به عدم رسیدگی دانشگاه به شکایات مربوط به آزارها و سؤاستفادههای جنسی، از سِمَت خود در این دانشگاه استعفا داد. وی در حال حاضر نویسنده و پژوهشگری مستقل در حوزهی مطالعات فمینیستی، نژادی و جنسیت است و در کارهای خود از منظر نظریات پسااستعماری به فرایندهای برسازندهی «بدن» و «جهانها» و همچنین چگونگی شکلگیری و به چالش کشیده شدن قدرت در نظامهای فرهنگی و جهان زندگی روزمره میپردازد.
تردیدی نیست که یکی از جدیترین تحولات چندسال اخیر، شکافخوردنِ هژمونی اصلاحطلبان در فضای سیاسی ایران بوده است. پیامد این شکاف نیز نوعی دلزدگی از فضاهای رسمی سیاست در ایران، یعنی نهادها، گفتارها، کردارها و رویههای معمول و رسمی، شامل احزاب، انتخابات، جریانات و... بوده است. بااینوجود بهنظر میرسد که هنوز بهجز ایدههای گنگ و مبهمی نظیر «خیابان» و «جنبش»، گروههای مختلف چیزی بهعنوان بدیل در چنته ندارند.
برآمدن تن جمعی، همواره پدیدهایست اعجابآور و پُرهیبت، غالبا غیرمنتظره و بهندرت قابلمهار. اتصال تنهای فردی و تجربهی حسانی متمایز از اقتصاد حسی غالب، همانا تشکیل یک «مردم» است و بههمینخاطر پدیداریست سراپا سیاسی، با تمام ابهامات، نگرانیها، ترسها، ناامیدیها و البته امیدها، گسستنها، امکانبخشیها و غلیانهای شادیآور.